2008 de ne çok şey öğrendim hayata dair bilemezsin sevgili okur.
Ne mi öğrendim? Bunlardan bi tanesini sana anlatayım, mesela kardeşim gibi sevdiğim 5 yıllık kız arkadaşımın beni aslında hep kıskandığını, hiç bir şeyini paylaşmadığını, iş yerinde arkamdan bi dolu iş çevirdiğini, bilimum ne varsa sakladığını öğrendim. Tabii önceleri bunu kabullenmek istemedim, baya bi direndim "olamaz kesin ben çok kötü kalpliyim de ondan böle düşünüorum, o bir melektir böle şeyler yapmaz" diyerek kendimi kandırmaya devam etmiş olsam da, gerçekler kısa sürede ortaya çıktı. Tabi benim böle düşünmemde payı olan bir arkadaşım daha var "inatçı pollyanna" - "ya o öle şeyler düşünmez, ya psikolojisi bu aralar ii diil de ondan, ya biz üzerine gitmeyelim, ya onu da arayalım" halbukı onun biimkiyle görüşesi bile yok.
Ne mi öğrendim? Bunlardan bi tanesini sana anlatayım, mesela kardeşim gibi sevdiğim 5 yıllık kız arkadaşımın beni aslında hep kıskandığını, hiç bir şeyini paylaşmadığını, iş yerinde arkamdan bi dolu iş çevirdiğini, bilimum ne varsa sakladığını öğrendim. Tabii önceleri bunu kabullenmek istemedim, baya bi direndim "olamaz kesin ben çok kötü kalpliyim de ondan böle düşünüorum, o bir melektir böle şeyler yapmaz" diyerek kendimi kandırmaya devam etmiş olsam da, gerçekler kısa sürede ortaya çıktı. Tabi benim böle düşünmemde payı olan bir arkadaşım daha var "inatçı pollyanna" - "ya o öle şeyler düşünmez, ya psikolojisi bu aralar ii diil de ondan, ya biz üzerine gitmeyelim, ya onu da arayalım" halbukı onun biimkiyle görüşesi bile yok.
Biz üç kız 5 yıldır çok yakın arkadastık, aynı yerde çalışıyorduk, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi, her dakkamızı birlikte geçirir,nereye gitsek birlikte giderdik, yeri gelince oturur birlikte ağlardık, birbirimizin suçlarını üstlenirdik, her türlü atraksiyonda hep elele olurduk. En zor zamanlarımıda hep birlikteydik. Ne olduysa sonadan buna bi hal oldu ve kendi yaptıklarını unutup "ahlak bekçiliğine, nazi otoritesine, gözlüğümü takarım sadece çalışırım havasına büründü ve herkesle didişmeye başladı. Kapıları çarpıyor, bağrıyor,ağlıyor- mızıldanıyor, hiç bir şeyden memnun diil falan. Tabi tüm bunların altında yatan gercek neden bunun "evde kalma "korkusuydu ki böle davranan bi insanla kim evlenmek ister acaba?(Hayatımda bu kadar evlilik meraklısı bir insan daha görmedim) İş yerindeki herkes bundan köşe bucak kaçmaya başladı tabi. Bi biz kaldık yanında ama bizle de didişio, biz alttan alıoz sürekli. Ama ben yapı itibariyle öle kimseyi alttan falan alamam, alalade biriyse mesela ilk seferde paylamayı bilirim ama kardesim gibi arkadasım ya bu bişi demiyorum. Gerçi sabrım da taşmak üzere idi.
Bu ne zaman biriyle çıksa bizi yanında istemez bi havalara girer, ne zaman ayrılsa sürekli gelip onu anlatır beynimizi patlatır. 3 günlük erkek arkadaşı kırk yıllık arkadaşlarından hep daha değerli olur, bebeyle ilgili bişey dicek olsak hemen paylar bizi, ağzımızı açtırmazdı. Ben yine bunlara çok takılmıyordum aman diyordum kız mutlu olsun da gerisi önemli diil. Ancak sonrasında iş yerinde çalışmaları sakladığı ortaya çıktı, ortak bir raporda birlikte yer alacakken bunun beni yavaştan yavaştan cıkartmaya calıştığı ortaya çıktı vs vs. Daha anlatamadığım bi dolu şey.Amaan vala aklıma geldikçe kan beynime cıkıyor bi insan nasıl yapabilir bu kadar yakın olduğu birisine. Bi de yapıp bişey yapmıyormuş gibi davranması yok mu, sorunca da bilmezden gelip pişkin pişkin gülümsemesi, vala insanı çileden çıkartır ki çileden çıkıodum en sonunda kestim konuşmayı, gitmedim gelmedim hatta yüzüne bile bakmadım, mecburi toplantılarda bir araya geldiğimizde de sürekli laf soktum. Ama bu bi gün olsun gelip de sormadı " ya noldu, bişey mi var, yada senin canını birimi sıktı " falan diye. İşte bu da çok koydu bana o dönemde. Meğer kız yıllardır maskesiyle duruyormuş yanımızda da biz görememişiz...
Her neyse sonadan bu anladı hatasını başladı alttan almaya ama benim içim soğumuştu bir kere onca yıllık arkadasım dediğim insan bana tüm bunları yapabilmise benim onla bi daha işim olmaz dedim, nasıl güveneyim dedim ve atık sadce selamlaşıp geçiorum yanından.
Bu arada kendine sonunda bi koca buldu, bizi de çağırdı düğününe, hiç birimiz gitmedik, hatta iş yerinden kimse gitmedi. Başka arkadaşları da yok çok yalnız kalmış düğünde. Oh olsun. Zannediyodukı insana bi erkek arkadas/koca yeter başka kimseye gerek yok. Ama şimdi anladı, o kadar yalnız ki, kocası da beklediği gibi çıkmadı, boşboğazın, pintinin biri, her öğlen eve götürüo kızı yemek yemek için. Bizimki de hiç hoşlanmazdı böle şeylerden. Eee ne demişler Şeytan azapta gerek! İnatçı pollyannaya gelince o hala "ya öledir böledir" demeye devam edio :))))) Bense "yalancı ahlak bekçisi ulu insan" arkadaşımı çoooktan sildim. Ve şimdi kafam çok rahat, etrafımdan sürekli mızmızlanan, memnuniyetsiz, sevgisiz, samimiyetsiz bi insan daha uzaklaşmış olduğu için de çok mutluyum...
Sevme dedim
